Allemaal op De Zaanse Regenboog bank 


Op het Regenboogbankje werden al heel wat mensen op de foto gezet.

Maar er kan nog veel meer bij. Wil je ook op de foto?

Stuur een mailtje naar info@dezaanseregenboog.nl en we maken een afspraak.

Klik op de foto (bij naam met uitroepteken) of op de onderstreepte titel voor een verhaal!


11 oktober 2023 Coming Out Day


Astrid Berk, Brickmaster LegoPride 2024/2025

Harm Landman

Hetty Rappard, oprichter 'Eersteklas tweedehands Kledingwinkel Het'                                

Jacqueline Scholten, projectleider ´50 jaar Zaanstad 2024´ & 'Roze zaterdag Zaanstad 2025'

Jan van Run Kvist, Brickmaster LegoPride 2024/2025

Janine Sicking, jurylid Zaanse Regenboogprijs

Jasmine de Vries, Fotograaf Photo Jasmine

Judith van den Berg, vrijwilliger Museum of Humanity

Mandy Pijl, kinderboekenschrijver en leerkracht, www.mandypijl.nl

 

Meredith, vrijwilliger De Zaanse Regenboog

Ruben Timman, Creatief directeur en oprichter Museum of Humanity


2 t/m 10 juni 2023 ZaanPride


Alexei Nazarov

Alexey Dudin

Dewi van Breukelen en Anne Karman

Makers van de docufilm 'Hokjes'

Dirk Karten

Roze pr Journalist

Dirk en Femke Petter

TranScreen


Frank Hendriks

Johan Lok

Verslaggever NHD

Lisa van Tongeren

Stadsdichter Zaanstad 2023

Manon Joha- Jansen

Morgan

GSA Zaanstad


Roan en Isa

Roland van Braam

Duo voorzitter voetbalvereniging ZCFC

Stella Pieterson

Synthia Schaar

Jouw Gender

Wim Jansen


11 oktober 2022 Coming Out Day


Arnold Boekhoff

Ambassadeur De Zaanse Regenboog & Zonder Stempel

Charité la Bustier

Chinese Draak

Claudia Janssen

Stichting Ontdec

Erna Neerhof

Freek Kramer

Vrijwilliger De Zaanse Regenboog


Glenn de Koning

Ambassadeur ZaanPride & Eigenaar Teasers

Gradie

Hilary

Hilda Wegen

In Zaanse Klederdracht

Jacco

Verskade Bakery


Jean Luc en Sandra Stroom

Jeanette Groot

Jeanine Biesman

Joei & Stef

Joyce

Karen Valenteijn

Zorgcirkel Saenden


Katrien Lamers

Filmtheater de Fabriek

Kim Muller

Zaantheater

Maja

Zaantheater

Margreet &

Miss Beulah

Patricia en Rubia


Patricia

Keti Koti

Rafid

Rina ten Brink

Rubia Enser

Ambassadeur ZaanPride

Sandra Stroom

Shiela

Vrijwilliger De Zaanse Regenboog


Sonja

Tim van Eldijk

Vrijwilliger De Zaanse Regenboog


3 t/m 11 juni 2022 ZaanPride


Boudine Griesdoorn

Ambassadeur ZaanPride

Diana

Jan Vos

Lenne

Leontien

Loes en Jan Vos


Loes Vos

Lonneke en Leontien

Lonneke

Louise Vos

Luna Bont

Ambassadeur ZaanPride

Ruud Zwart


Wouter Vos

Sebastiaan

Ümit Budak

Relatiemanager Multicultureel Samenleven Gemeente Zaanstad

Vivonne van Geuns


Project 2022, De Zaanse Regenboog i.s.m. Zaans Museum.

Rond ZaanPride werken De Zaanse Regenboog en het Zaans Museum samen om bijzondere verhalen van de LHBTIQ+ gemeenschap in de Zaanstreek te verzamelen en door te geven aan volgende generaties.

https://zaansmuseum.nl/verhaal-tags/lhbtiq/


Rosanne Kolvers Het verhaal van ... 2020

“Het is zó belangrijk te laten zien, dat je mag zijn wie je bent”, zegt Rosanne Kolvers, “daarom doe ik ook aan dit interview mee. Ik zie dat steeds meer in”.

Tot 2018 was ik steunfractielid voor GroenLinks in de gemeenteraad van Zaanstad. Ik hield ik mij onder andere bezig met diversiteit en LHBTIQ+ beleid. Ik wilde mij blijven inzetten voor de LHBTIQ+ community, waar ik zelf deel van uitmaak.

De Zaanse Regenboog.
Gelukkig was er de Zaanse Regenboog, waar ik actief werd in de politieke werkgroep. Op 23 oktober 2020 hebben we de Regenboognota aangeboden aan de wethouder en de Gemeenteraad. Het is een groot stuk geworden, waarin veel beleidsterreinen aan de orde komen. Bij het samenstellen van de nota hebben we gekeken naar wat andere gemeenten doen; we hebben Movisie geraadpleegd en we zijn met betrokken organisaties in gesprek gegaan. We willen als Zaanse Regenboog graag betrokken zijn bij het bespreken van de nota en het uitwerken van ideeën. LHBTIQ+ personen hebben te vaak te maken met onveiligheid en discriminatie, dus er moet nog veel gebeuren.

In 2020 ben ik secretaris van de Zaanse Regenboog geworden. Door de Zaanse Regenboog worden activiteiten georganiseerd, gericht op ontmoeting. Iedereen is welkom. De Zaanse Regenboog heeft daarnaast een adviserende rol, ook geven wij voorlichting op scholen en aan organisaties. Ik vind dat belangrijk om bewustwording te creëren over seksuele- en genderdiversiteit.

Mijn persoonlijke verhaal.
Naast het bespreken van LHBTIQ+ termen en de impact van discriminatie vertel ik mijn persoonlijke verhaal over bi+ zijn op scholen. Door leerlingen de gelegenheid te geven om in openheid vragen te stellen, hoop ik vooroordelen over bi+ mensen weg te nemen. Ik denk dat veel vooroordelen en haat tegen de LHBTIQ+ community voortkomen uit onwetendheid. Het geven van voorlichting zou daarom al op de kleuterschool moeten beginnen, zodat kinderen al van jongs af aan leren om respectvol met elkaar om te gaan en dat iedereen zichzelf mag zijn.

ZaanPride en het Zaan Pride lied.
In 2021 was er een roze kerkdienst, een onderdeel van de ZaanPride activiteiten, waarbij ik het ZaanPride lied mocht zingen, met de prachtige tekst van stadsdichter Ellis van Atten. Ook was er de Pride Walk, waarbij veel jongeren meeliepen. Juist voor die jongeren vind ik het heel belangrijk, dat wij laten zien: “wij samen kleuren deze stad”.

 

Door: Piet van Berge

Armen Melkonian Het verhaal van ... 2021

“Ik kwam zes jaar geleden als vluchteling uit Syrië, vanwege de oorlog en mijn seksualiteit.  Via Libanon en hulp van de UNHCR kwam ik met het hervestigingsprogramma met een speciale vlucht naar Nederland. Ik kreeg Zaandam als woonplaats toegewezen. Van Nederland en van Zaandam wist ik niks. 

Met een bus werden wij, een groep van vijfentwintig kwetsbare vluchtelingen (chronisch ziek, alleenstaande moeders, LHBTIQ+ vluchtelingen) daar naar toegebracht. Steeds brachten we iemand naar de nieuwe woning, feliciteerden hem of haar daarmee en gingen op weg naar het volgende adres. Maar in een trappenhuis reageerden buren boos, met opmerkingen als: “komen al die moslims hier wonen?” “mijn zoon is al jaren ingeschreven en zíj krijgen zomaar een woning” en meer. Ik kon het nog niet verstaan en werd er bang van! Gelukkig legden de mensen van het COA die ons begeleidden het aan die mensen uit.

Het is lastig in contact te komen met de mensen die hier wonen. De eerste maanden waren moeilijk, toen ging ik Nederlands leren in Amsterdam aan de VU en kon daar een netwerk opbouwen. Maar ik woon hier!  Van Zaandam wist ik niets en wat betreft de LHBTIQ+ community zag ik alleen het regenboogzebrapad bij de Gedempte Gracht. Via een netwerkborrel heb ik mensen ontmoet. Ik ben blij dat de stichting Zaanse Regenboog er nu is en zich laat zien. Wat me opvalt is dat er bij de activiteiten vaak alleen senioren zijn. Hoe kunnen we ook jongeren bereiken?

Ik ben heel blij, dat je hier als twee mannen hand in hand kunt lopen. Al valt het me op, dat juist Nederlanders daar banger voor zijn. Maar ik ben gevlucht om hier niet bang te hoeven zijn!  Er is kortgeleden een Regenboognota naar de gemeente gestuurd. Ik hoop erg, dat die er wat mee gaat doen en daarbij ook gebruik maakt van LHBTI community. Ik ga zeker stemmen als ik dat, hopelijk volgend jaar, mag. Een speerpunt voor mij is: mensen moeten uit hun eigen kring, we moeten véél meer mengen: Zaankanters, LHBTIQ+’ers en ook vluchtelingen. Er is zoveel onwetendheid en angst over en weer. En we kunnen naar mijn overtuiging zoveel aan elkaar hebben en van elkaar leren.

Als vrijwilliger werk ik bij Vluchtelingenwerk met het project “Bekend maakt bemind” en vertel ik op scholen en in bedrijven mijn verhaal. Het moet worden gezien dat vluchtelingen, om welke reden ze ook gevlucht zijn, hier niet komen om van alles te krijgen, als profiteurs, maar dat ze ook heel veel kunnen geven!”

 

Door: Heleen van Waarden

Vivonne van Geuns Een actieve en positieve transgender 1966

”In Amsterdam ben ik wel eens uitgescholden en uitgelachen. Ze hebben ook wel dingen aan mij gevraagd die over de grens gingen, bijvoorbeeld of ik een piemeltje heb”. In Krommeniedijk kennen de meeste mensen Vivonne en daar heeft ze geen negatieve reacties ervaren. “Ik zoek de grenzen ook niet op; ik ga hier niet op hele hoge hakken lopen”. Dat Vivonne voorzichtig is, blijkt wel uit het feit dat ze het niet aandurft om de regenboogvlag op te hangen, omdat ze bang is voor vervelende reacties.

“In het algemeen heb ik het gevoel, dat mannen er meer moeite mee hebben dat ik transgender ben dan vrouwen. Mannen vinden het lastig om hun vrouwelijke kant te laten zien. Dat past blijkbaar niet zo in hun macho cultuur. Mijn broer heeft er moeite mee en wil me liever als man zien. Mijn zus daarentegen heeft er geen enkel probleem mee net als mijn dochter. Maar mijn zoon ziet mij het liefst nog als zijn vader”.

“Mijn kleinkinderen vragen wel eens waarom ik zo vrouwelijk gekleed ben. Dan vertel ik ze, dat ik mij daar prettig bij voel. Ze zijn het dan ook weer snel vergeten en spelen weer lekker verder. Ouders zijn tegenwoordig toleranter dan vroeger. Dat merk ik. Ook zie ik wel eens jongetjes in een rokje lopen. Dat vindt een aantal hedendaagse ouders geen probleem”.

“Ik ben altijd gelukkig geweest met het feit, dat ik me vrouw voel. In mijn werk was dat een voordeel. Ik heb altijd met mensen gewerkt onder andere op de afdeling HRM bij Forbo. Omdat ik me vrouw voel kan ik mij goed verplaatsen in de problematiek van vrouwen én mannen.”

Vivonne vertelt, dat ze jarenlang naar het strandpaviljoen Adam en Eva in Zandvoort is geweest om naakt te recreëren. In verband met het dertig jarig bestaan van dit paviljoen is enige jaren geleden een boekje uitgebracht, waarin Vivonne ook haar ervaringen heeft beschreven. Hierin beschrijft ze, dat ze daar op het naaktstrand nooit problemen heeft ondervonden van haar genderidentiteit. Dat was elders wel anders.

Vivonne mag graag zingen; vlak voor het einde van het interview laat ze mij een filmpje zien, waarin ze vol passie een lied zingt van Edith Piaff. Mooi om te zien!

Vivonne van Geuns, een actieve transgender, maar bovenal een mooi mens!

 

Door: Piet van Berge

Vivonne van Geuns Een actieve en positieve transgender 1966

Vivonne heeft door de Sociale Academie, juridische en mediationopleidingen veel profijt gehad bij haar werkzaamheden. Ze houdt bijvoorbeeld nog steeds eenmaal per week spreekuur in Amsterdam bij de FNV, Werk en Inkomen. Daar kunnen werknemers terecht als zij problemen ondervinden in hun werk. Er komen ook uit het hele land mensen naar haar toe om problemen te bespreken, die te maken hebben met hun transgender achtergrond.

“Ik ben ook lid van het FNV Regenboognetwerk om onder andere te pogen aspecten in de CAO op te nemen, die te maken hebben met onze beweging. Dit doen wij aan de hand van de regenboogchecklist”.

“Ik heb circa dertig jaar geleden aan een wetsontwerp gewerkt om het verschil tussen man en vrouw uit het bevolkingsregister te krijgen. De gedachte erachter was, dat het ook was gelukt om aspecten als geloof, kleur van het haar, kleur van de ogen eruit te halen. Maar die verwachting is helaas niet uitgekomen, er was en is nog veel weerstand tegen”.

Vivonne heeft zich ook bemoeid met de toiletten, daar heeft ze een duidelijke mening over. “Waarom is er onderscheid tussen heren en dames? Voor invalidentoiletten is er toch ook geen onderscheid evenmin als in het vliegtuig”.

Op dinsdag ging Vivonne regelmatig naar de Lellebel in Amsterdam, een Dragshow bar. “Wij hebben daar veel mensen opgevangen en begeleid. Sommigen kwamen uit Engeland, die kwamen op vrijdagavond aan, gingen op zaterdag kleren kopen en naar een visagiste. Zaterdagavond zaten zij dan pontificaal als dame in de Lellebel. Op zondag gooiden ze de kleren weg en vlogen ze weer naar huis. Ze hadden dan een geweldig en gelukkig weekend gehad”.

“Ik heb ook jarenlang op basisscholen en middelbare scholen mede namens het COC voorlichting gegeven. Bij een aantal gereformeerde scholen was de voorwaarde wel, dat de voorlichter christen moest zijn en geen belijdend homo”.

“De kinderen reageerden meestal divers. In het begin werd er geginnegapt, omdat ze nog nooit een transgender hadden gezien, maar als ik het dan uitlegde, begrepen de meeste kinderen het wel. Sommige kinderen met een moslim achtergrond wilden ook niet kijken en luisteren. De docent die erbij was gaf dan aan, dat hij dat respecteerde, maar dat ze ook uit respect naar mij moesten luisteren”.

“Ik vond het prettig om deze voorlichting te geven. Het had voor mij meerwaarde om zo leerlingen met een lhbtiq+ achtergrond te ondersteunen”.

 

Door: Piet van Berge

Vivonne van Geuns Een actieve en positieve transgender 1966

In het rustieke Krommeniedijk word ik door Vivonne hartelijk verwelkomd. Haar woning is een prachtige locatie voor een interview.

Vivonne vertelt, dat haar Joodse ouders zwaar getraumatiseerd uit de Tweede Wereldoorlog zijn gekomen. Zij hebben Vivonne op het hart gedrukt te zwijgen over haar Joodse afkomst om haar te behoeden voor negatieve reacties.

Deze achtergrond is van belang voor dit verhaal: “Ik was ongeveer zes jaar oud, toen ik merkte dat ik aangetrokken werd door de panty’s van een studente die bij ons op kamers in Amsterdam woonde. Als zij ze wegdeed, trok ik ze aan. Ik ging mij ook opmaken, waarom weet ik niet. Het gevoel heb ik in mijn jeugd onderdrukt, omdat ik me schaamde. Ik had geen rolmodel als voorbeeld. Het woord transgender bestond nog niet. Er liepen wel travestieten rond. Ze werden belachelijk gemaakt”.

“Toen ik op mijn achttiende in militaire dienst ging heb ik een collega militair leren kennen, die dezelfde gender identiteit bleek te hebben als ik. Wij zijn toen samen uitgegaan in Groningen en hebben ons als vrouw gekleed. Ik vond dat fantastisch. Vanaf dat moment ben ik langzamerhand uit de kast gekomen”.

“Mijn ouders zijn vroeg overleden. Na het overlijden van mijn moeder ben ik de volgende dag naar haar graf gegaan en heb ik gezegd: ”Je hebt eigenlijk een dochter”. Ik heb het ze nooit verteld; ze zouden vreselijk bezorgd zijn”.

“Ik ben getrouwd geweest met Anny; zij zit eigenlijk in een verkeerd lichaam, ze voelde zich meer man, maar ik had er geen probleem mee, ik voelde me juist vrouw. Nadat ik van Anny ben gescheiden heb ik mijn tweede vrouw ontmoet. Ik was niet de eerste transgender voor haar. Zij is helaas overleden”.

“Pas de laatste vijftien jaar zijn wij transgenders meer voor het voetlicht getreden. Met name de Belgische TV presentatrice, Bo van Spilbeeck, heeft hier veel aan bijgedragen. Daarvoor zaten wij in het verdomhoekje; zo waren wij in het verleden bijvoorbeeld zelfs niet welkom bij het COC”.

Vivonne vertelt, dat er genoeg enthousiaste mensen in de Zaanstreek zijn die iets organiseren. Zo is er van 3 tot en met 11 juni de ZaanPride 2022 met de Zaanse Regenboogparade. Op 11 juni staat er tegenover het café Teasers in Zaandam een podium opgesteld voor optredens. Ik ga waarschijnlijk ook zingen”.

 

Door: Piet van Berge

Frank Vos Je mag zijn wie je bent. 2022

Op een zonovergoten terras aan het Zwet in Wormer ontmoet ik Frank Vos, ambassadeur en voorzitter van Stichting De Zaanse Regenboog. Wie is Frank Vos, die zich al tientallen jaren inzet voor de LHBTIQ+ gemeenschap in het algemeen en vanaf 2017 in de Zaanstreek? Het is tijd voor een gesprek. In zijn drukke agenda, tussen twee andere afspraken in, past dat precies.

Frank oogt uitgerust en ontspannen. Hoe kan dat na een week vol festiviteiten rondom Pride Amsterdam en de Canal Parade?
Frank bekent, dat hij niet aan alle feestelijkheden op en rond het water in Amsterdam heeft meegedaan. Het is hem, eerlijk gezegd, te massaal en te druk. Bovendien is er in de Zaanstreek genoeg te doen.

Nederland op de Rainbow Europe Index

Op mijn vraag of “we er al zijn”, verschijnt een flauwe glimlach. Ik bespeur ook iets treurigs. “We zijn er nooit”, zegt hij stellig. “Nederland is inmiddels gedaald naar de 13de plaats in Europa als het gaat om LHBTIQ+ -rechten op de Rainbow Europe Index; een plaats lager dan vorig jaar. We zijn in ons land tolerant. Er mag en kan heel veel. Maar bedenk wel dat met één pennenstreek alle verworvenheden van tafel kunnen zijn”. Frank vervolgt: “Een organisatie als De Zaanse Regenboog blijft hard nodig. Zichtbaarheid blijft hard nodig, ontmoetingen waar mensen van onze doelgroep naar toe kunnen zijn hard nodig. Bij onze regenboogborrels en 50+ cafés komen mensen, die nergens anders komen. Wij voorzien in een veilige uitgaansplek waar iedereen welkom is. Er is nog steeds werk aan de winkel; achterover leunen is geen optie. Waakzaamheid blijft geboden.


Keurmerk De Roze Loper 

De Roze Loper is een certificaat voor woonzorg-, thuiszorg- en welzijnsinstellingen, die aandacht besteden aan seksuele en gender diversiteit bij cliënten en professionals. Ik werkte als vrijwilliger bij Zorgcirkel Saenden, daar heb ik het keurmerk De Roze Loper aangekaart. Ik kreeg daar zoveel bijval van het bestuur, de cliëntenraad en collega’s, dat Zorgcirkel Saenden binnen een halfjaar het keurmerk heeft behaald. Als eerste binnen de Zorgcirkel-groep. Evean Erasmushuis was de 1ste Zaanse zorginstelling.

We organiseren De Zaanse Roze Loper Dag (samen met Evean, Zorgcirkel, Odion en Roze 50+). Maar ook hebben we samen met Filmtheater De Fabriek en TranScreen, het Transgender Filmfestival Amsterdam, de winnende transgender publieksfilm in Zaandam vertoond. Al drie maal hebben we gezamenlijk een film met nagesprek georganiseerd. De Zaanse Roze Loper Dag en de TranScreen filmvertoning zijn de eerste activiteiten, die ik in gang heb gezet vanuit De Zaanse Regenboog.

Jaarlijkse ZaanPride

Natuurlijk mogen we de jaarlijkse ZaanPride niet vergeten, bestaande uit De Zaanse Regenboogweek, De Zaanse Regenboogparade en de aansluitende festiviteiten bij Cultureel Centrum Bullekerk en in het Damstraatje. De Zaanse Regenboogweek heeft nu 3x plaatsgevonden, de Zaanse Regenboogparade in 2022 voor het eerst. Voor 2022 was dat niet mogelijk vanwege Corona. Als je ziet wat we nu allemaal doen met De Zaanse Regenboog, dan zijn we sinds de aanvang in juni 2018 ontzettend hard gegroeid. Naast de activiteiten, die reeds benoemd zijn, geven we onder andere ook voorlichting op scholen en aan politiemensen in opleiding. Onze vrijwilligers hebben een regenboognota geschreven. De huidige coalitie heeft afgesproken deze nota met daadkracht uit te gaan voeren. Dat zijn mooie successen en daar zijn we trots op.

Samen kom je verder

‘Samenwerken’ is essentieel! We kunnen samen veel bereiken en dan bedoel ik met Gemeente Zaanstad, de middenstand, het onderwijs, de horeca, onze partnerorganisaties. Alleen red je het niet. Alleen kom je nooit van de dertiende plaats af”. Het is tijd om op pad te gaan naar zijn volgende afspraak in Zaandam. We spreken af, dat we contact houden en dat Frank mij informeert over nieuwe ontwikkelingen.

Frank Vos: een bijzonder mens met een bijzondere missie.

 

Door: Edith brugman


11 oktober 2021 - Coming Out Day

 


Alice Kromotaroeno

Ammes Brandenburg

Zaanse Theaterschool

Barbara Ho Sam Sooi

Brenda Schaaper

Eigenaar bij Moeder enzo

Cis Apeldoorn

Gemeentesecretaris Zaanstad

Devin en Brenda


Devin

Els, Reyer en Carolien Breed

Fhausia en Glenn

Jongerenwerkers Sociaal Wijk Team

Gertie Ramakers

Greet en Theo van Leeuwen

Hank Hesse


Hanna van Dorssen

Predikant Kogerkerk

Harrie Vos en Victor Krul

Jacqueline

Jan Hamming en Roya Kashani

Burgemeester Zaanstad en echtgenote

John

Drummer

Joke en Harrie Vos


Josephien en Gertie

Josephien van Stokkum

Kathleen Veldhuis

De Groote Weiver en podium de Flux

Margreet Smit

Niels en Raven

Reinhold Brillert


Reyer en Frankie

Reyer Breed

Bestuurslid COC Zaandam anno 1986

Ria Ettes

Ambassadeur Roze 50+

Robbert en David

Robbert Schaar

Solange Frankort en Jordi Verbaan


      Susie Kranenburg en David

Directeur bij Balletstudio DanZin


4 t/m 12 juni 2021 - ZaanPride!

 


Amber en Melanie

Jongerenwerkers

Amber

Armen Melkonian!

Bianca de Vega

Bradley Janssen

Ambassadeur ZaanPride

Bram en Marijn!

 


Carleen Lebens

Evean Guisveld

Daniëlle Blue!

   Dave  

Ellis van Atten!

Stadsdichter 075

Gareth Lemon

Lime Pictures

Geert Rijken

PvdA Zaanstad


Giovanni Masetti en Erik van Druenen

Zaankanters voor elkaar & Sociaal Wijk Team

Hendrina Seebus

Henny Kooi

Jacha Hondius

 Jasper Groen!

Fotograaf

Jessica en Amber


John Bol

Vrijwilliger De Regenboog Salon Evean Erasmushuis

Jozien van Dorst!

Vocal Academy

Karlijn en Jeff!

Chardongay

Madieanne

Marcel van Kampenhout en Princes

Vrijwilliger De Zaanse Regenboog met hondje

Marijke!

Roze Gastvrouw Evean Erasmushuis


Marike

Marleen van Dam!

Vluchtelingenwerk Zaanstad

Melanie

Miluska Petlan en Melanie Taverne!

Stichting Transgenders Noord Holland

Patty Maidman

Petra & Lindsay van Eijndhoven

Stichting RER (Roze en Regenboog)


Raven Plucken!

Reinhold brillert

René Murtesi

Shaun Haley

Sjoukje

Soraya Dingler

Regenboog Saenden


Todd en Reinhold

Vera den Adel!

Stichting Transgenders Noord Holland

Wanda

Willemijn Waij

UitdeZaanstreek


Project 2021, De Zaanse Regenboog i.s.m. Zaans Museum.

Rond ZaanPride 2021 werken De Zaanse Regenboog en het Zaans Museum samen om bijzondere verhalen van de LHBTIQ+ gemeenschap in de Zaanstreek te verzamelen en door te geven aan volgende generaties.

https://zaansmuseum.nl/verhaal-tags/lhbtiq/


Reijer Breed De eerste kennismaking met het COC 1973

Reijer Breed is geboren en getogen in de Zaanstreek. Binnen en buiten de Zaanstreek is hij bekend geworden om zijn activiteiten voor de homobeweging. Als bestuurslid van de afdeling Zaanstreek-Waterland van de Nederlandse Vereniging tot Integratie van homoseksualiteit, (COC), organiseerde hij acties in en buiten de Zaanstreek.

“In 1973 ging ik voor het eerst naar een bijeenkomst van het COC in de Sociëteit in Wormerveer. Ik vond dat doodeng, want ik had nog niet de power die ik nu heb. Achter de bar stond een hele mooie jongen, Lefert Scheeper, die later mijn partner zou worden. Hij woonde in een huisje in het Guisveld en toen ik 23 jaar was ben ik bij hem ingetrokken”.

“Lefert was al een aantal jaren actief voor het COC. Hij kwam uit IJhorst, een dorpje in de gemeente Staphorst. Hij was onderwijzer en er bestond een regeling dat je, bij een verbintenis van vijf jaar aan een school in het westen, vrijstelling kreeg van militaire dienst”.

“Wij gingen maandelijks naar de gespreksgroepen van het COC; wij zaten dan in een grote kring, homo’s en lesbiennes, en bespraken diverse zaken. Op een bepaald moment ben ik dat gaan overnemen. Ik nodigde ook bekende mensen uit, zo is Jan Wolkers bij ons geweest waar wij zijn boek “De Kus” hebben besproken”.

“Ik werd steeds brutaler. De ongelijkheid die er was, pikte ik niet langer. Er was een voordeelactie van de NS die alleen bedoeld was voor gezinnen. Ik heb toen een actie bedacht om met meerdere COC afdelingen zonder kaartje met de trein te te reizen van Zaandam naar Den Helder. Ik heb aan de redactie gevraagd van Sonja Barend om die actie aan te kondigen in haar Goed Nieuws Show. Toen wij instapten op het station Zaandam stond er een ploeg cameramensen van de NOS. Onze actie werd die avond in het NOS journaal uitgezonden”.

“In Zaanstreek-Waterland hebben wij namens het COC voorlichting gegeven, bijvoorbeeld aan de plattelandsvrouwen. De mensen vonden ons in het begin wel een bezienswaardigheid, het was soms net aapjes kijken. Maar over het algemeen werden wij positief bejegend”.

 

Door: Piet van Berge

Reijer Breed De radio uitzendingen van de VPRO 1984

“Later heb ik bij Sonja de betekenis uitgelegd van het roze driehoekje, het speldje dat wij op hadden, dit was ons geuzenteken”.

“Mensen van de VPRO hadden mij op de televisie gezien en vertelden, dat ze eindelijk een nicht hadden gezien die niet zo zeurde. In die tijd was er met homo’s altijd wat. Maar met mij was niks aan de hand, ik was gewoon een actieve nicht, dat vond de VPRO heel verfrissend”.

“Samen met Peter Flik en Ineke van den Bergen verzorgden wij elke vrijdagochtend een radio uitzending: Ook zo. Als in de uitzending ons telefoonnummer werd genoemd, werden wij na de uitzending voor van alles uitgemaakt. Maar na verloop van tijd werden de reacties positiever”.

Reijer heeft zelf niet zoveel negatieve reacties gehad. “Ik ben wel op 24 jarige leeftijd een keer bij de HEMA in Zaandam in elkaar geslagen door een groep jongeren. Mensen wezen mij in Amsterdam na na een uitzending”.

“Mijn ouders hadden er moeite mee dat ik homo was. Ik heb er een hele avond over gedaan voordat het hoge woord eruit was. Mijn moeder begon meteen te huilen en was bang dat het nooit meer goed zou komen met mij”.

Lefert is op 14 december 1984 overleden aan de gevolgen van aids. Reijer heeft tijdens de ziekteperiode een dagboek bijgehouden. Fragmenten uit het dagboek en gesprekken met Lefert en zijn moeder vormen de kern van een boek, dat hij samen met Ineke van den Bergen heeft uitgebracht. “De periode na het overlijden van Lefert is een vreselijke tijd geweest. Het heeft negen jaar geduurd voordat ik weer normaal in mijn vel zat” .

“Maar ik heb ook veel leuke dingen meegemaakt. Lefert en ik gingen jaarlijks naar een ander land op vakantie. Toen wij in Engeland een plekje zochten op een camping werden wij door de beheerder aan het andere einde van het veld neergezet. In de avonduren kwamen er twee meiden op de fiets en die moesten van deze man naast ons staan. Hij stak zijn duim op en liep grinnikend weg. Wij hebben ook maar een duim opgestoken. Met die meiden hebben wij veel lol gehad; zij hadden al snel door dat wij homo’s waren in tegenstelling tot de campingeigenaar”.

 

Door: Piet van Berge

Raven Plücken, een positieve en krachtige persoonlijkheid 2021

Ik zie mezelf als mens en niet als man of vrouw.

Raven Plücken heeft er jaren over gedaan om achter haar ware identiteit te komen. Ze is heen en weer geslingerd tussen het idee lesbienne of man te zijn.

“Circa 11 jaar geleden kwam ik erachter, dat ik mijzelf niet als man of vrouw zie, maar als mens. Ik heb er destijds voor gekozen om mijn geboortenaam Robin te veranderen in Raven. Dat heb ik niet naar buiten gebracht, omdat er op dat moment niet zoveel over bekend was. Ik wist niet goed wat ik hier mee aan moest.

Pas twee jaar geleden heb ik het aan mensen verteld. Ik heb niet zoveel vervelende opmerkingen gehad. Ik stond toen ook wel sterk in mijn schoenen. Als er een vervelende opmerking kwam, dacht ik: dit is meer jouw probleem, dan het mijne. Ik heb in het verleden meerdere relaties gehad, hierbij kijk ik naar de persoon en niet naar het geslacht. Het maakt mij eigenlijk niet zoveel uit, als het innerlijk maar goed zit en het onderling klikt. Ik heb nu een vriend en daar ben ik heel gelukkig mee”.

 

“Mijn familie heeft er moeite mee dat ik mijn naam heb veranderd. Behalve mijn oma noemt iedereen mij nog steeds Robin. Mijn ouders hebben respect voor me en gezegd dat mijn geluk voorop staat. Ik begrijp ook wel dat het lastig is; iedereen moet eraan wennen. Mijn vriend blijft gewoon Raven zeggen als mijn ouders er zijn. Als zij Robin tegen mij zeggen zegt hij: wie? Mijn vriend heeft het soms ook nog over “mijn meisje”, maar hij begint al meer te praten over “mijn mensje”. De Nederlandse taal is er ook nog niet op ingespeeld”.

Raven heeft problemen met haar gezondheid. Ze heeft fibromyalgie, hypermobiliteit en hart- en longproblemen. Tot overmaat van ramp heeft ze vorig jaar een auto ongeluk gehad, waardoor ze een groot gedeelte van de dag in een rolstoel zit. Desondanks staat ze positief in het leven en zet zij zich in voor anderen. Zo is Raven vrijwilliger bij een vereniging voor mensen met een dissociatieve stoornis en werkt ze bij een dierenambulance. Raven heeft ook als ervaringsdeskundige bij TED Zaanstad gewerkt en geholpen met het JEZ team trainen in Zaanstad. Raven is van plan zich binnenkort ook weer bij TED in te gaan zetten.

 

Door: Piet van Berge

Martin Punt De Kringen 1995

Als nakomertje van een groot liberaal tuindersgezin in Limmen, kwam ik op 18/19 jarige leeftijd uit de kast als homo. Het was de tijd van de seksuele revolutie. Eigenlijk heb ik weinig problemen ondervonden. Mijn opleiding tot Verpleegkundige A volgde ik in Hoorn, omdat daar een aardige COC-afdeling was. Later verhuisde ik nog een aantal keren binnen Noord-Holland, o.a. naar Alkmaar vanwege een nieuwe COC-afdeling daar. Het leek wel of er nooit in alle steden tegelijkertijd een leuke COC-afdeling was. Door een goeie soos had je meer kans mensen te ontmoeten. Enerzijds had je de homostrijd voor acceptatie en anderzijds ook je persoonlijke behoeften.

Toen ik midden jaren ’90 naar Zaandam verhuisde, bleken daar ineens alle activiteiten weg. Het leek wel of alle homo’s uit het straatbeeld waren verdwenen. Als mensen stoppen met het organiseren van activiteiten wordt dat niet zomaar overgenomen door anderen, Amsterdam is immers dichtbij.

Ik dacht “er moet toch wat georganiseerd worden” en heb toen een ‘Kring’ gestart. Een Kring komt voort uit de kerkelijke organisatie De Kringen en is een gespreksgroep bij toerbeurt bij iemand thuis om te praten over geloofskwesties en homoseksualiteit. Ik plaatste een advertentie in de krant, waarop tot mijn verbazing 40 mensen reageerden. Er waren mensen bij die een leegstaande winkel hadden waar gemakkelijk feesten gehouden konden worden. De eerste bijeenkomst kwamen er wel 60 mensen, waaronder veel jongeren. Dit bracht mij op het idee een jongeren- en een ouderenclub te maken. Dit wilde men niet.

Ik wilde nog steeds gespreksgroepen voor verdiepende onderwerpen en had daarvoor ook een bijscholing gevolgd. Al met al liep het vreselijk uit de hand. Na een paar bijeenkomsten liepen veel mensen weg. Het ging hen meer om een maandelijkse borrel en een dansje. Later dacht ik “waarom had ik nou zo’n probleem met een leuke soos? Ik had me zo gefocust op verdieping. Dat ik daar toen zo slecht mee om kon gaan”.

Bij De Kringen hoorde ook een huisbezoek. Als een soort dominee heb ik aardig wat huisbezoeken afgelegd.

Er is wel een gespreksgroep gevormd, waarvoor ik keurig overzichten maakte: wanneer en bij wie. Jammer genoeg had ik persoonlijk niet zoveel aan deze groep. Er waren een paar mensen (een soort “Willem Oltmans” types) die nogal de overhand hadden en altijd aan het woord waren. Na een jaar ben ik zelf uit de groep gestapt. De groep bleef bestaan, maar niemand wilde het contact met de organisatie van De Kringen overnemen.

 

Door: Peta Steenis

Martin Punt ‘De Roze Loper’ 2015 - 2021

Op mijn 62ste ging ik met pensioen en heb ik me als vrijwilliger aangemeld voor ‘De Roze Loper’. Dat is hét certificaat voor zorg- en welzijnsinstellingen die aandacht besteden aan seksuele en gender diversiteit bij cliënten en professionals, ofwel de zorg ‘rozer’ proberen te maken. Als je niet expliciet naar voren brengt, dat je bijvoorbeeld homo bent, denken mensen dat je hetero bent. Dat is af en toe zo vervelend. Zeker mensen die afhankelijk zijn van zorg durven niet zomaar iets over zichzelf te vertellen.

Als vrijwilliger probeer ik samen met anderen directies te stimuleren om aan de slag te gaan met de ‘Roze Loper’. Dat houdt in, dat het personeel bijscholing krijgt. In gesprekken komt bijvoorbeeld aan de orde, dat je er rekening mee moet houden dat een cliënt of collega homoseksueel kan zijn. Of dat de foto bij de cliënt niet van een broer of zus is, maar van de overleden partner. In de zorgcentra Saenden, Evean Erasmushuis en Evean Guisveld is men al actief met de ‘Roze Loper’. Er gebeurt daar al heel veel. Er worden onder andere gespreksgroepen gehouden waar ook cliënten komen. Sommigen komen, omdat een kind of kleinkind homo of lesbisch is.

De activiteitenbegeleiding en pastor spelen in dit proces een belangrijke rol. Bij een film over Wim Sonneveld zet de pastor de film halverwege stil en begint een gesprek. Ook worden er geinige spelletjes gedaan. Zoals een soort Pim Pam Pet met nichterige vragen. Een voorbeeld van een vraag kan zijn: “wat vind je leuk aan jezelf?” De mensen vinden dit geweldig en hangen aan elkaars lippen.

In het Erasmushuis bezoek ik een paar keer per week een man van de LHBTIQ-gemeenschap. Meestal gaan we een eindje wandelen met de rolstoel. Verder geef ik individuele taallessen aan een LHBTIQ-lid afkomstig uit Ethiopië. Die gaat langzamerhand weer naar school in Amsterdam.

Ik beweeg me niet alleen in homokringen. Ik heb jarenlang wandelingen gemaakt met een hetero vriend, ik sport in een reguliere fitness en ben lid van het 60+ koor de Golden Pennies. Bij het koor heb ik voorgesteld op te treden bij een feestje voor de ‘Roze Loper”. Daar staat men voor open.

Voor de Zaanpride dit jaar heb ik een wandeltocht van 20 km ontworpen. De start was bij de Bullekerk in de Westzijde en de wandeltocht eindigde bij het Zaans Museum waar de expositie ‘De toekomst is paars’ te zien is. Voor deze expositie zijn jongeren uit de LHTBIQ+ gemeenschap geportretteerd en vertellen zij hun verhaal. De wandeling ging o.a. langs het Czaar Peter huisje en er kon koffie gedronken worden op diverse ‘roze’ terrassen.

 

Door: Peta Steenis

Vera den Adel Het homofilmfestival in de Zaanstreek, voor die tijd erg vooruitstrevend 1975 - 1988

Het was omstreeks 1975 dat ik, toen was Bert nog maar net uit de kast als homo, contact opnam met het COC Zaanstreek. Nog diezelfde avond was er een vergadering waarvoor ik werd uitgenodigd. Doodzenuwachtig ging ik er heen, maar ik werd gelukkig snel op mijn gemak gesteld. Twee weken later stond ik al op Roze Zaterdag in Leeuwarden, die voor het eerst buiten Amsterdam gehouden werd. Het was helemaal niet prettig. We werden met stenen bekogeld en moesten uiteindelijk door de politie ontzet worden.

Toen dacht ik “er moet toch wat gebeuren”. Ik wilde uitdragen dat homoseksualiteit normaal  is en  sloot me daarom aan bij een voorlichtingsgroep van COC-Zaanstreek. We gaven voorlichting op scholen en bij andere organisaties. Dat was niet altijd even leuk, zeker niet op technische scholen. We werden gezien als viezeriken en voor de meest vreselijke dingen uitgemaakt. Om goed gewapend te zijn, hadden we wel  een speciale training gehad. Gelukkig waren er ook hele leuke groepen, zoals bij het Zaans Lyceum waar we zinnige vragen kregen.

Om mensen te leren kennen werd er twee keer per maand een koffieavond bij iemand thuis georganiseerd. Ik heb dit als een warme periode ervaren. Vanuit het COC hebben we in samenwerking met een sportschool een cursus zelfverdediging gedaan met als doel de weerbaarheid te verhogen.

Als vrijwilliger van het Zaanse filmhuis, gevestigd in jongerencentrum Drieluik in de Botenmakerstraat, heb ik voorgesteld om een homofilmfestival met nevenactiviteiten te organiseren. Zowel het COC als het filmhuis reageerden erg enthousiast. De films werden in oktober 1980 in de filmhuizen van de hele Zaanstreek vertoond. Ook het Drieluiktheater deed mee  door homogroepen in diezelfde maand te laten optreden. Voor die tijd was dit erg vooruitstrevend. Overigens was er toen weinig bekend over transgenders en werd er ook niet over gesproken.

Rond 1986 bloedde het een beetje dood in de Zaanstreek. We hadden nog wel een eigen vrijdagavond in het gebouw van GCA (een vereniging voor allenstaanden) en daarna een eigen ruimte in Poelenburg. Maar het boterde onderling niet. Het liep terug.

In die tijd heb ik via het COC travestieshows gedaan met mijn partner, die ook Bert heet. Er waren toen nog geen protheses, dus we stopten sokken in de BH en alles werd geplaybackt. In de shows heette ik Bertina. Het was een leuke tijd. Soms kwamen er wel 80 tot 90 mensen naar de show.

 

Door: Peta Steenis


Vera den Adel Deel 2: “Ik ben zowel Bert als Vera”. 2000 - 2021

Een tijdje heb ik geen travestieshows gedaan.  Ik had er niet zo’n goed gevoel bij, dit was ik niet, ik wilde geen karikatuur zijn. In 2000, we woonden toen pas in Purmerend, ontmoette ik een collega die regelmatig als vrouw rondliep en zich Sandra noemde. Met haar ben ik naar Mariposa in Amsterdam gegaan, een zaak die o.a. beginnende transgenders met kleding en haarstukken helpt. De eigenaresse, Mary van de Brink, zei tegen mij: “jou zie ik ook nog wel terug”. En dat klopte. Ik had zelf al langer het idee, dat het me niet alleen om het dragen van vrouwenkleding en hakken ging, het maakte dat ik me van binnen anders voelde, ik werd er gelukkiger van. Met een paar mensen die ik in Purmerend heb ontmoet ging ik naar de clubavonden van een transgendergroep in Hoorn. We besloten dat we dit ook in Purmerend wilden doen.

In 2012 hebben we de stichting Transgenders Noord-Holland opgericht en deze bestaat nu inmiddels bijna 10 jaar. We begeleiden groepen mensen zoals travestieten, crossdressers,  transvrouw/man en de partners. Twee keer per maand is er een avond waar mensen kunnen komen. Een avond in een Purmerends café en de andere is besloten, voor mensen die voor het eerst komen en niet meteen in het openbaar willen zitten. We informeren mensen waar ze heen kunnen, bijv. voor kleding, haarwerken en make-up. Er worden contacten gelegd en gesprekken gevoerd,  bijv. hoe uit het geheim te komen. De meeste transgenders zijn getrouwd en velen doen het nog in het geheim. Sommige partners laten het oogluikend toe, maar willen er niet zelf mee geconfronteerd worden. In andere gevallen gaat het wel goed en komen er zelfs kinderen mee naar een avond. De coronatijd is voor veel mensen best moeilijk. Alles is dicht. Sommigen zijn echt geïsoleerd en hebben geen uitlaatklep. Onze contactavond is dan vaak het enige uitje. Soms ziet iemand geen uitweg meer. Zo heeft pas geleden nog iemand zelfmoord gepleegd. In Noord-Holland is er best een grote groep die onderling contact heeft, telefonisch of in kleine groepjes afspreekt. In Noord-Brabant en Zeeland is er niets.

Ikzelf  ben zowel Bert als Vera, een zogeheten crossdresser. Ik leef als man én (best wel vaak) als vrouw. Ik steek het niet onder stoelen of banken, ga als Vera over straat of met de metro naar Amsterdam. Ook de buren kennen zowel Vera als Bert. Mijn partner Bert was in eerste instantie bang dat hij me kwijt zou raken. Dat is niet aan de orde en Bert heeft het inmiddels volledig geaccepteerd. Ik ga niet in transitie, laat me niet opereren en slik geen hormonen. Enerzijds niet voor mijn partner Bert en anderzijds niet omdat ik 69 ben.

 

Door: Peta Steenis

Vera den Adel Expositie van Transgender portretten 2021

Mijn partner Bert heeft het volledig geaccepteerd, dat ik ook als vrouw leef en nu zelfs in het bestuur van de Stichting Transgenders Noord-Holland zit. Hij is daar tevens de fotograaf en  maakt o.a. fotoshoots van mensen die dit willen. Verder heeft hij 50 portretten gefotografeerd van transgenders, crossdressers, travestieten en dragqueen, transmannen en – vrouwen. Van deze portretten zijn exposities geweest in het gemeentehuis van Purmerend en de Bieb in Hoorn. Er is ook een fotoboek van gemaakt met bij elke foto een persoonlijk verhaaltje. De portretten zijn geschonken aan het toekomstige Transgender Museum van Hans Wijtenburg, waar nog een locatie voor wordt gezocht. Ikzelf ben trouwens uit het bestuur gestapt, omdat ik het tijd  vond voor jong bloed.

Samen met Daniëlle Blue vorm ik een zangduo. We zingen American Songbook en Nederlands, zoals ‘Wat voor weer zou het zijn in Den Haag’ van Conny Stuart. Het was de bedoeling om op een LHBTIQ 50+ bijeenkomst in Zaanzicht op te treden, maar vanwege corona moest dat helaas worden uitgesteld. Verder willen we in november gaan optreden voor de Roze Loper; dan kiezen we wel een ander repertoire bijv. ‘Aan de Amsterdamse grachten’, zodat de mensen lekker mee kunnen zingen. Het gaat erom alle ouderen van de zorginstelling een prettige middag te geven, niet alleen de LHBTIQ+ bewoners. Ik zeg meestal LHTB en de rest. Van mij hoeven die hokjes niet zo, ik word een beetje moe van die letters. Sommigen weten zelf niet waar ze onder vallen.

Ik doe ook aan theater en heb meegespeeld in de theatervoorstelling ‘Bagage’. De voorstelling gaat over een man die worstelt met zijn geaardheid, omdat hij graag vrouw wil zijn. Hij heeft een koffertje met jurk en hakken bij zich. Ik speelde de moederrol en accepteerde als zodanig niet dat de zoon dit wilde. Deze rol ging uiteraard tegen mijn eigen natuur in. Aan het eind van het stuk kwam het goed en ging de zoon in transitie. Verder heb ik meegedaan aan de musical ‘Lellebel de musical’ geschreven door Hans Wijtenburg, die op meerdere plaatsen gespeeld heeft, zoals in het Zaantheater en in theater De Purmarijn. Het is een grappige musical, bedoeld om mensen een kijkje te geven in de wereld van de transgenders, lesbiennes, homo’s, biseksuelen en travestieten.

Ik ben een gelukkig mens, omdat ik kan leven zoals ik wil en omringd ben door lieve vrienden en vriendinnen”.

 

Door: Peta Steenis

Roselien Brondy De eerste roze kerkdienst van de Zaanstreek 2021

“Iedereen moet zich welkom en veilig voelen in de kerk en dat wilde ik in de roze dienst duidelijk maken.” vertelt Roselien Brondy, zij nam het initiatief voor de eerste roze kerkdienst in de Zaanstreek, die op zondag 6 juni gevierd werd in de Kogerkerk.

“Al eerder was ik actief bij de Noorderkerk in Zaandam. Daar heb ik “TafelTijd” opgericht, een gespreksgroep die ook wel spelletjes deed en Sinterklaas vierde en ongeveer achttien mensen telde. Door alle coronamaatregelen viel dat vorig jaar stil en ook het plan voor een roze dienst ging helaas niet door.

Ik heb veel contact met de dominee van de Kogerkerk, Hanna van Dorssen, daarom heb ik haar het idee voorgelegd en die was er enthousiast over. Ze droeg tijdens de dienst zelfs een stola in regenboogkleuren die speciaal gemaakt was!

De dienst was een succes. Er waren tachtig mensen aanwezig, het maximum van wat er op dit moment in deze kerk mag. En er waren gelukkig niet alleen mensen uit de LHBTIQ+ gemeenschap, maar ook mensen die er altijd op zondag komen en ik zag er zelfs scholieren. De dienst heeft veel aandacht gekregen in de pers en ook op de regionale televisie. Wat zou het mooi zijn als er elk jaar zo’n dienst was, onze dominee wil wel, maar het zou nog mooier als er dan meerdere kerken aan mee zouden werken.

In de dienst heb ik een eigen gedicht voorgedragen: ”Out, loud and proud”. Inmiddels heb ik drie gedichtenbundels uitgegeven en in augustus komt mijn roman uit. Gedichten schrijf ik al vanaf mijn dertiende, ze helpen me om gebeurtenissen in mijn leven, fijne, maar ook moeilijke, een plek te geven. En ik hoop dat ze herkenning bieden aan mensen die ze lezen.

In augustus komt mijn boek “Pa(a)z op” uit. Ik noem het een psychiatrische roman.Het is voor een deel autobiografisch en voor een deel fictie. Het beschrijft de pieken en dalen tijdens mijn psychose en hoe ik er weer bovenop kwam. Het zal worden gepresenteerd op een boekenfeest, dat op mijn verjaardag zal zijn. Een dubbele geboorte!

 

Het verhaal van Roselien Brondy
Door Heleen van Waarden

Siep Goedhart “Maak je zichtbaar” 2021

Langs de trap van mijn ouderlijk huis hingen de lijstjes met foto’s van mijn getrouwde broers en zussen. “Daar kom ik dus nooit tussen te hangen”, dacht ik. Als enige van de tien kinderen, wist ik al vroeg, dat ik jongens aantrekkelijk vond. Ik ben één van een eeneiige tweeling. Mijn broer was zo ongeveer het tegenovergestelde. Je zou haast denken, dat bij de verdeling van het ei het meer mannelijke deel naar hem en het meer vrouwelijke naar mij is gegaan.

Ik ben geboren in Langedijk en inmiddels 71 jaar. 2,5 jaar geleden ben ik naar Zaandam verhuisd, waar ik nu samenwoon met Alvin.

In de liefde heb ik veel uitgeprobeerd. Relaties met zowel vrouwen als mannen, waaronder negen jaar een relatie met een vrouw. Zij wist, dat ik ook op mannen viel, maar dit was verder niet bespreekbaar. In die tijd was het het gemakkelijkste om te zeggen dat ik biseksueel was. Toen echter het krijgen van kinderen aan de orde kwam, ging me dat toch te ver en is de relatie geëindigd. De balans sloeg door naar homoseksuele relaties: “Ik kan langer zonder vrouwen dan zonder mannen”.

Ik vind het belangrijk om mezelf te presenteren – zichtbaar te maken – als homo. Ik koketteer daar niet mee, maar wil het wel op een vriendelijk manier aangeven. Een tijd lang heb ik in een homokoor gezeten. Als ik mensen vertelde, dat ik lid was van een homokoor, was het meteen duidelijk. Wanneer gevraagd wordt hoe het met mijn vrouw is, zeg ik dat het goed gaat met mijn vriend.

Jarenlang heb ik gewerkt bij de GGZ Alkmaar, als sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik maakte bij de begeleiding van praatgroepen altijd kenbaar dat ik homo ben en merkte, dat dit het voor mensen gemakkelijker maakte om met hun eigen verhaal te komen. Zo heb ik groepen nabestaanden van gesuïcideerden begeleid, waarbij vaker iemand het vermoeden uitsprak dat zijn broer of zus waarschijnlijk homo was geweest. Bij intakes vroeg ik naar de seksuele oriëntatie, daarmee gaf ik impliciet de ruimte om daarover te praten. Op mijn 50ste heb ik me gespecialiseerd in seksuologie.

Bij de GGZ ging het nooit over seksualiteit. Daartoe heb ik een heel boeiende opleiding gevolgd bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam. In mijn lesgroep was ik de enige homo. Ik heb vervolgens in mijn werk bij de GGZ veel mannengroepen samengesteld en begeleid. De problematiek bij de mannen kon zeer divers zijn. De achtste sessie ging steeds over seksualiteit. Er maakte zich dan altijd wel iemand zichtbaar met homoseksuele gevoelens of een geheim leven daarover. In mijn werk ben ik daarover veel problematiek tegengekomen. Ik zou jongeren daarom willen adviseren zich goed te oriënteren – “te proeven van alle soepen” –  alvorens zich vast te leggen in een bepaalde seksuele voorkeur.

Sinds 2019 ben ik bestuurslid van De Zaanse Regenboog. Ik heb me onder meer beziggehouden met het opzetten van ontmoetingsbijeenkomsten voor LHTBIQ+ 50-plussers in de Zaanstreek. In navolging van de regenboogbank bij de Bullekerk heb ik van de gemeente een picknicktafel gekregen, die ik in de regenboogkleuren wil verven en die op het plantsoen voor mijn huis geplaatst gaat worden.

Verder ben ik betrokken bij ‘De Roze Loper’, hét certificaat voor zorg- en welzijnsinstellingen, dat aandacht besteedt aan seksuele en gender diversiteit bij cliënten en professionals. Ik begeleid hierbij personeel, zodat ze ruimer leren kijken naar de diversiteit onder mensen.

 

Door: Peta Steenis

Henny Kooi "een lesbienne met veel wilskracht en positiviteit" Deel 1 1970

Voor de homo beweging was niets geregeld.

Henny vertelt, dat ze nooit onheus is bejegend. Ze heeft er ook nooit aanleiding voor gegeven door bijvoorbeeld zoenend over straat te gaan. Henny denkt wel, dat het voor vrouwen iets makkelijker is om lesbisch te zijn dan voor mannen. Als ze gearmd loopt met een vriendin valt dat niemand op, bij mannen is dat wel het geval.

Henny was twintig jaar toen ze in de Zaanstreek kwam wonen. Nadat ze uit de kast was gekomen is ze door de buren geaccepteerd en gerespecteerd. Ze heeft er ook nooit een geheim van gemaakt; de regenboogvlag hangt al jaren uit haar raam.

“Voor de homobeweging was in de Zaanstreek niets geregeld. Het COC in Zaandam was opgeheven. Ik zei tegen mijn vriendin uit Amsterdam, dat hier verandering in moest komen. Wij hebben eerst een avond georganiseerd in het buurthuis De Lorzie, maar vanwege de geringe voorbereidingstijd werd dit geen succes.

Wij zijn toen met het roze olifantje begonnen; eens in de twee maanden gingen wij uit eten met een groep van circa twintig vrouwen. In eerste instantie waren er ook mannen bij, maar die zijn op enig moment afgehaakt. Nu is er gelukkig genoeg te doen en ik doe overal aan mee.

Ik heb ook een dinerclubje opgericht, wij eten dan bij iemand thuis. Dat is altijd oergezellig. Er komen zelfs vrouwen uit Leeuwarden en Den Haag hier naartoe om gezellig met elkaar te eten en te praten.

Verder ben ik lid van een aantal wandelclubjes, dus al met al vermaak ik mij prima. Door corona zijn de sociale contacten wel een stukje minder geworden en dat vind ik erg jammer”.

In de periode, dat in de Zaanstreek nog niets te doen was, ging Henny naar Amsterdam waar van alles te beleven was. ”Ik weet nog goed dat ik de eerste keer naar café Zilver in de Jordaan ging. Ik liep over het plein bij de Westerkerk en dacht bij mezelf: waar ben ik mee bezig? Het was vreselijk spannend. Maar ik heb doorgezet en ik ben daar goed opgevangen door twee gastvrouwen. Op een bepaald moment moet je het natuurlijk wel zelf doen en dat is me goed gelukt”.

Henny vertelt, dat het contact met haar broers en zussen goed is. Ik heb een zus in Harderwijk wonen, die wekelijks naar de kerk gaat. Maar ze heeft nooit iets negatiefs over mij gezegd en dat waardeer ik enorm!”

 

Door: Piet van Berge

Henny Kooi "een lesbienne met veel wilskracht en positiviteit" Deel 2 2021

Toen ik het eenmaal verteld had, was ik ook echt uit de kast.

Henny Kooy heeft er jaren over gedaan voordat ze wist dat ze lesbienne was. Ze heeft haar jeugd op de Veluwe doorgebracht en is streng opgevoed. Haar ouders waren hervormd en zijn later lid geworden van de Pinkstergemeenschap. Henny is ondanks haar prettige jeugd op 17 jarige leeftijd het huis uitgegaan. Ze heeft eerst in Laren gewoond en is later naar Amsterdam verhuisd. “Door omstandigheden heb ik zevenentwintig jaar geen contact met mijn ouders gehad. Niet zozeer omdat ik lesbisch was, maar meer omdat wij uit elkaar waren gegroeid. Maar ik zal mijn ouders zeker niet afvallen”.

Henny is, volgens de toen geldende traditie, keurig getrouwd en heeft drie kinderen gekregen. “Toen mijn jongste dochter twaalf jaar oud was, werd ik verliefd op een vrouw. Ik wilde mijn huwelijk laten doorgaan tot zij achttien jaar was, omdat ze het dan beter zou begrijpen. Maar ik heb dat slechts twee maanden volgehouden, omdat ik dat toch niet correct vond. Ik heb er erg mee geworsteld om dat te vertellen. Ik ben ook direct het huis uitgegaan. Maar mijn kinderen en mijn ex hebben er geen probleem van gemaakt. Hun wens was mij gelukkig te zien. Daar was en ben ik natuurlijk heel erg blij mee”.

“Op de Veluwe wist iedereen alles van elkaar. Het bestond niet dat je buiten de gebaande paden liep. Lesbiennes en homo’s kwamen alleen in Amsterdam voor, niet op de Veluwe”.

Op het moment dat Henny een relatie kreeg met een vrouw heeft haar ex nog gevraagd of ze voor haar trouwen wist dat ze lesbisch was. “Maar ik wist het niet. Toen ik met hem trouwde was ik ook verliefd op hem. Hij vond het ook wel fijn te horen dat ik oprecht van hem heb gehouden. Achteraf denk ik, dat ik het ver weggestopt heb dat ik lesbisch was. Ik herinner mij bijvoorbeeld dat ik vroeger verliefd ben geworden op mijn beste vriendin en bijvoorbeeld niet op de vriend van mijn broer. Maar ik heb er toen geen aandacht aan geschonken”.

“Toen ik het eenmaal verteld had was ik ook echt uit de kast. Ik kan die jaren natuurlijk niet meer inhalen, maar ik geniet nu wel van de dingen die kunnen. Het gaf mij een bevrijdend gevoel dat ik niet meer zo hoefde te voldoen aan het verwachtingspatroon als echtgenote”.

 

Door: Piet van Berge


11 oktober 2020 - Coming Out Day

 

Agatha Hooischuur

Alice Hornick!

Communicatieadviseur Gemeente Zaanstad

Alison

Annemieke Brunt &

Ans Steggerda

Bas Hageman!

Paarse Vrijdag Krant


Claudia Janssen en Carla Dikker

Coby Voorn en Hanny Blokker

Secretaris & vrijwilliger De Zaanse Regenboog

Dineke Zweers

Elske

Erik Schaap!

Bureau Discriminatiezaken

Erna Molenkamp


Foxxy Angel!

Sexworker & feminist activist

Medewerker Proud

Ambassadeur ZaanPride

Frankie Vos!

Voorzitter de Zaanse Regenboog

Gwen

Haidy Moller

Jacky van Tongeren

Vrijwilliger De Zaanse Regenboog

Ambassadeur ZaanPride

Johanna


Joop Muller

Kimberly!

LHBTI West Friesland

Laura van Bokhorst

Malou en Sheila

Marcel!

Brouwerij Hoop

Martin Punt

Ambassadeur Roze 50+


Melanie Schipper

Ambassadeur ZaanPride & JEZ Jongeren

Nettie en Joyce

Oscar en Frankie

Oscar!

Vrijwilliger de Zaanse Regenboog

Rita Noordzij!

Wethouder Zaanstad

Rob en Melle


Roselien Brondy!

Rosanne Kolvers

Vrijwilliger De Zaanse Regenboog

Sarah Vermoolen!

De Zaanse Verhalen

Siep Goedhart

Penningmeester De Zaanse Regenboog

Stan Kraaij!

Ambassadeur ZaanPride

Todd J Meszaros


Vera en Suus

Wouter Verkleij!

Yvonne van Leeuwen